Се заљубуваме само кога сме подготвени за романтична врска. Нашиот избор во кого да се заљубиме не е произволен. Високо образованите луѓе ретко ќе се заљубат во луѓе кои не се. Многу богатите луѓе ретко ќе се заљубат во сиромашни луѓе.
Љубовта исто така не е моментална. Постепено расте, поради што лесно можеме да се откажеме од љубовната врска во раните фази, додека излегувањето од долготрајна врска е многу помалку под наша контрола.
Меѓутоа, дали семето на љубовта може да се засади синтетички? Со други зборови, дали можеме да натераме некого да се заљуби во „лабораторија“?
Во 1997 година, Артур Арон и неговите колеги тврдеа дека го направиле токму тоа. Во трудот објавен во Journal of Personality and Social Psychology, тие опишаа „лабораториски“ експеримент кој ги охрабрува странците да се заљубат во сесија од 45 минути.
Секој пар на испитаници влегол во лабораторијата од друга врата и седел еден спроти друг. Потоа морале да одговорат на уште 36 интимни прашања.
Втората фаза од експериментот вклучувала двајца испитаника кои тивко се гледале во очи 4 минути. Арон и неговиот тим ја споредиле оваа група за третман со контролна група во која паровите исто така се состанувале на 45-минутни сесии, но им било дозволено слободно да комуницираат.
Паровите во групата за третман пријавиле посилни чувства на блискост и интимност, при што еден пар дури и се венчал 6 месеци по експериментот.
Што ја направило постапката на Арон толку ефикасна во создавањето блискост, интимност и на крајот љубов? Се верува дека механизмот што ги предизвикува овие чувства може да се сумира во два збора: посветеност и самопочит.
Кога двајца луѓе споделуваат интимни информации меѓу себе, се случуваат две работи: прво, испраќачот на таквите информации му дава на примачот моќ што потенцијално може да се искористи против него или неа, особено кога испраќачот открива детали што инаку не би му ги кажал на странец.
Оваа моќ во раката на примачот го поттикнува испраќачот да работи понапорно за да ги придобие симпатиите на неговиот/нејзиниот партнер. Отвореноста служи како колатерал што испраќачот го става на раката на примачот со ветување дека ќе даде подобра шанса за врска, создавајќи повисоко ниво на посветеност на двете страни. Таквата посветеност е од суштинско значење за успехот на раните врски.
Повеќето состаноци не успеваат да се развијат во сериозна врска не поради недостаток на компатибилност, туку поради недостаток на посветеност. Без посветеност, дури и совршениот спој е осуден на пропаст.
Договорените бракови во кои паровите се венчаат неколку дена откако прв пат ќе се видат не се ништо помалку стабилни од љубовните бракови. Паровите во таквите бракови се заљубуваат по бракот затоа што се посветени да ја бараат оваа љубов.
Друга сила што игра улога во поттикнувањето љубов во експериментот на Арон е самодовербата. Голем дел од заљубувањето во некого вклучува заљубување во себе.
Високата самодоверба не е неопходна за врската, но секако помага. Всушност, студиите дури открија дека здравата врска може да доведе до повисока самодоверба.
Да се биде сакан ја преобликува нашата самодоверба и ја зајакнува нашата доверба во нашите социјални вештини, кои се од суштинско значење за одржување на романтична врска.
Потребата за постојано потврдување на овие вештини е еволутивна. Кога „успеваме“ на состанок, се чувствуваме овластени; кога не успеваме, сме фрустрирани. Ова нè мотивира да продолжиме да работиме на нашите романтични вештини, без кои потомството станува многу помалку веројатно – нешто што на нашите гени воопшто не им се „допаѓа“.
Размената на интимни информации ја подигнува самодовербата на примачот. Ако нашиот партнер е подготвен да сподели некои од неговите најинтимни тајни, сигурно добро ни оди во врската. Ова чувство на самодоверба не само што прави да се чувствуваме добро, туку и нè привлекува кон личноста која прави да се чувствуваме така.
Навистина, во експериментот на Арон, на субјектите им било наложено да откријат интимни информации за себе. Така, нивното правење не треба да влијае на вештините на примачот.
Извор: Кајгана
