Имаше само 11 години кога се најде во друштво на доајените на југословенската кинематографија – Неда Арнериќ, Павле Вуисиќ, Бата Стојковиќ, Ташко Начиќ, Драган Николиќ… Ненад Костиќ на почетокот на деведесеттите бил диџеј, па полицаец, па се вработил како возач во белградското градско транспортно претпријатие.
Но, некако тој повторно се врати во автобус од почетокот на неговата животна приказна.
Во 2002 година се пријавил на оглас за јавен превоз во Белград и станал возач на автобус. Денеска се вози на линијата број 17, од Земун до Коњарник. Вели и дека денешните патници на оваа линија ја знаат неговата приказна, па може да има шеги во стилот „Вози, Мишко!“ но тој само се насмеа на се и продолжи да вози.
– Првите пари отидоа кај мама и тато. Почнаа да градат куќа, па ја искористија за тоа. Првата премиера беше во киното Козара, а билетите им ги дадов на класниот раководител и на наставниците кои ме учеа – изјави Ненад Костиќ.
Филмот „Ко то тамо пева“ стана легенда, секогаш гледан одново и одново, а по повеќе од четири децении се сеќава на сите детали. Солзите во една рамка не сакаа да почнат, но мораа – Шијан му рекол на Бата да ми удри два шлаканица за да плачам, и така беше. Така побегнав од снимањето – рекол Костиќ.
фото: printscreen/YouTube/stari filmovi/ RTS TV
